Rozdział 4 - Dobrana para

[Pohukiwanie sów]

          - Allison miała rację! Ty jesteś chory na umyśle! – krzyknął już znacznie ciszej Remus, chodząc po całym dormitorium.

          - Ona właściwie nazwała go skretyniałym dewiantem – wtrącił niepewnie James, siedząc na łóżku i z rozbawieniem wpatrując się w Lupina.

          - Dzięki, Rogaczu! – warknął Syriusz zirytowanym głosem, który był przytłumiony przez poduszkę. Po czym jeszcze mocniej przycisnął ją do twarzy. - Jesteś najlepszym łosiowatym kumplem pod słońcem – dodał sarkastycznie.

          - Zawsze do usług, Łapciu – odparł, klepiąc Blacka po ramieniu. – A tak na serio… wiesz, że ona ma lęk wysokości?

          Zapanowała grobowa cisza, przerywana jedynie mlaskaniem Petera, który w tejże chwili zajadał się czekoladą.

          - Żartujesz, prawda? – spytał zaskoczony Syriusz, przyjmując pozycję siedzącą.

          - Nie, on mówi prawdę – zapewnił go Remus, stając nad nim. – Ja się dowiedziałem w czwartej klasie, pod koniec piątej dowiedział się o tym James. Dziwne, że ty nie wiedziałeś, skoro tyle razy ze sobą rozmawialiście.

          Czarnowłosy pokręcił z niedowierzaniem głową, po czym schował ją w dłoniach. Gdyby wiedział, że dziewczyna ma takową fobię, nigdy nie wpadłby na ten durny pomysł, który – jak nie patrzeć – mógłby skończyć się tragicznie.

          - Łapo… co ty tak właściwie zrobiłeś? – usłyszał pytanie Jamesa.

          - Kiedy Allison spacerowała po błoniach z tym cholernym Krukonem, porwałem ją i odleciałem na miotle. Wzbijaliśmy się coraz wyżej nad brzegiem jeziora i wtedy… wtedy na coś wpadliśmy. Podejrzewam, że to było stado testrali – zaciął się na chwilę i podniósł głowę. Spojrzał po swoich przyjaciołach – i spadliśmy do jeziora.

          Remus wymownie spojrzał w sufit, a James westchnął, w zamyśleniu spoglądając na Petera, który teraz z przejęciem wpatrywał się w swojego psiego przyjaciela. W pewnej chwili wstał i podszedł do reszty.

          - Chcesz czekolady? – spytał, wyciągając ku Syriuszowi pół tabliczki brązowej słodkości.

          Czarnowłosy przez chwilę patrzył się na niego zaskoczony, jednak szybko na jego twarzy zagościł pełen wdzięczności uśmiech.

          - Dzięki, stary, ale spasuję. Teraz mam tylko ochotę na ciepłą kąpiel – odparł z błogością, wstając i znikając za drzwiami łazienki.

         

          Tak, jak się Lily spodziewała – nauczyciele z każdym kolejnym dniem zaczęli wymagać od nich coraz więcej, przy okazji, mimochodem przypominając o Okropnie Wyczerpujących Testach Magicznych, które szóstoklasistów czekały już na ostatnim roku nauki. Piąte i siódme klasy z początku obojętne na napomnienia nauczycieli, teraz zaczęły brać się ostro do pracy w obawie o swoją przyszłość.

          A była zaledwie połowa września.

          Jednak ciężki materiał, który przerabiali na lekcjach nie przeszkadzał graczom Quidditcha w treningach. Energia, która ich rozpierała mogła być spowodowana jedynie nieludzkim podekscytowaniem na myśl o zbliżającym się sezonie. Każdym dom objął sobie za cel zdobycie upragnionej nagrody. Jednak tak samo jak gracze – Prefekci także nie próżnowali, na każdym kroku pilnując uczniów, a zwłaszcza Huncwotów. Niedługo po numerze wywiniętym Ślizgonom, co stało się oczywiście tematem numer dwa, chłopcy zaczęli knuć kolejne podstępne żarty.

          Już w trzy dni później, kiedy pielęgniarka z pomocą profesora Slughorna znalazła sposób na odklejenie mieszkańców Domu Węża od krzeseł i innych, dziwnych rzeczy – Pokój Wspólny Slytherinu został zalany dziwnym, zielonym śluzem.

          Temat numer jeden?

          Markotny Syriusz Black na równi z przyjaźnią Lily Evans oraz Jamesa Pottera.

          Nie trudno się domyślić, jakie gorące plotki chodziły po Hogwarcie. Niektórzy byli nawet święcie przekonani, że Syriusz nie lubi rudowłosej pani Prefekt i nie podoba mu się przyjaźń jego najlepszego przyjaciela z nią. Jednak nie trwało to długo, ponieważ pewna młodsza Gryfonka rozpowiedziała wszystkim o ostatniej kłótni Blacka z panną Blake w Pokoju Wspólnym Gryffindoru.

          Od tamtej pory oboje unikają się, jak mogą, chociaż każdy – a zwłaszcza ich przyjaciele – bardzo dobrze wiedzą, że ta dwójka tak długo nie pociągnie.

          Tak więc, można by powiedzieć, że Hogwart po wakacjach na nowo odżył, a uczniowie z mniejszym bądź większym zapałem biorą się do nauki.

          - Lilyanne! Ten wywar jest idealny. Zresztą, jakby mógł nie być. Jesteś taką utalentowaną uczennicą! – Slughorn po raz kolejny rozpływał się nad rewelacyjnie wyważonym eliksirem Evans, podczas gdy za jego plecami dwójka czarnowłosych Huncwotów przedrzeźniała go, chcąc tym samym rozbawić klasę. – Hm, i jak pięknie pachnie. Powiedz szczerze, Lily, dodałaś coś od siebie, prawda?

          Rudowłosa z zakłopotaniem pokiwała szybko głową, w między czasie posyłając rozbawione spojrzenie dwójce naczelnych rozrabiaków, którzy w jakiś dziwny sposób machali rękami w górze. Ściągnęła brwi, wzdychając, kiedy James wpakował sobie coś pod mundurek, przez co wyglądał o wiele grubiej.

          - Dziesięć punktów dla Gryffindoru! – Klasnął w dłonie. – Nadal ubolewam nad tym, że nie jesteś moją wychowanką. Ah! Stanowiłabyś taką dobraną parę z Severusem! – wykrzyknął wesoło, a w klasie zapanowała cisza.

          Syriusz zamarł z rękami w górze, jego oczy rozszerzyły się do wielkości galeona. James warknął coś niezrozumiałego pod nosem, zaciskając pięści. Rzucił wściekłe spojrzenie Snape’owi, który z uwagą wpatrywał się w zaszokowaną byłą przyjaciółkę. Natomiast Remus z niemałym rozbawieniem przyjrzał się im po kolei, a następnie powiedział coś szeptem do Rogacza.

          - Nie sądzę, panie profesorze – odparła w pewnym momencie drewnianym głosem.

          Nie potrafiła wyrazić w słowach, jaka ulga ogarnęła ją, kiedy zadzwonił dzwonek. Szybko spakowała swoje rzeczy do torby i jako pierwsza opuściła klasę, przebiegając Jamesowi przed nosem, który potem omal nie został stratowany przez Allison. Okularnik rzucił zniecierpliwione spojrzenie w kierunku Remusa i Syriusza, a potem cała trójka ruszyła w stronę Wielkiej Sali.

          - Rogaczu, spokojnie. Przecież wiesz, że Slughorn zawsze gada od rzeczy – zaczął stoicko Remus. – Poza tym, widziałeś reakcję Lily. Tak samo jak ty, nie była tym zbytnio zachwycona.

          - Co nie oznacza, że nie mam ochoty zrobić coś Smarkowi – warknął, przechodząc przez drzwi.

          - A masz ochotę zepsuć przyjaźń twoją i Lily? – spytał Lunatyk i sądząc po minie Pottera, wiedział, że trafił idealnie w czuły punkt przyjaciela. – Tak myślałem. – Pokiwał głową, rzucając Syriuszowi porozumiewawcze spojrzenie.

          Chłopcy usiedli naprzeciwko Petera i Lily. A po chwili spod stołu wyłoniła się Allison, z tryumfującym uśmiechem trzymając widelec. James podniósł brwi do góry w geście głębokiego zaskoczenia, jednak szybko jego uwagę przykuła piegowata osóbka.

          Rudowłosa wyglądała jakby zdarzenie z lochów w ogóle nie miało miejsca. Z uśmiechem spoglądała na Blake, która z zaciętą miną próbowała… Rogacz spojrzał na Remusa, który z rozbawieniem śledził poczynania blondynki, a potem na Syriusza, udającego, że zajmuje się swoim kurczakiem, choć tak naprawdę kątem oka obserwował dziewczynę.

          Lily po napotkaniu wzroku chłopaków wskazała ruchem głowy na swoją przyjaciółkę, a potem popukała się w czoło. James parsknął śmiechem i po chwili Remus mu zawtórował.

          - Al, czy można wiedzieć, co ty robisz? – spytał w końcu Lupin, nakładając sobie sałatki.

          Dziewczyna nawet na niego nie spojrzała, próbując pokroić groszek, który szybko ślizgał się po całym, pustym talerzu.

          - Założyła się z Peterem, że dokona niemożliwego – wyjaśniła Evans, wracając do swojego kotleta.

          W pewnym momencie zielona kulka rozleciała się na pół. Allison zmarszczyła czoło, po czym zaczęła rozglądać się dookoła. Jej wzrok spoczął na Syriuszu, który trzymał w dłoni różdżkę i z uśmiechem się w nią wpatrywał. Zacisnęła zęby, po czym wstała i oświadczyła, że nie jest głodna. Przyjaciele patrzyli zdziwieni, jak odchodzi, a potem tym samym spojrzeniem odprowadzili Blacka.

          - Pogodzą się – wyartykułował James tonem znawcy. – Ewentualnie daję im jeszcze dwa dni, ale w sumie… i tak już długo wytrzymali – stwierdził, drapiąc się po prawie niewidocznym zaroście.

          - Obyś miał rację – odparła Lily, głęboko wzdychając.

          - Ja zawsze mam rację – oświadczył, dumnie wypinając pierś.

          - Wiemy, Rogaczu. Przekonaliśmy się już o tym w czwartej klasie, kiedy myślałeś, że ten różowy stanik należał do Lily – powiedział zgryźliwie Remus, po czym razem z Peterem wybuchli śmiechem.

          Potter zrobił obrażoną minę, mrucząc pod nosem wiązankę przekleństw. Po chwili potrząsnął gwałtownie głową, kiedy napłynęły wspomnienia sprzed niecałych dwóch lat.

          - Co?! – spytała zszokowana dziewczyna, krztusząc się sokiem dyniowym.

          Schodząc do lochów, słyszał jeszcze wesołe rozmowy uczniów, które dochodziły z Wielkiej Sali. Czarna szata powiewała za nim, a głuche echo kroków roznosiło się po całym korytarzu. W parę chwil potem słyszał już tylko to i bicie swojego serca. Czuł  wszechogarniający spokój, kamienna twarz nie zdradzała niczego. Jedynie w czarnych jak heban oczach dało się dostrzec jego duchową nieobecność. A gdyby tak zagłębić się w jego myślach? Nie byłoby zaskoczeniem zobaczyć tam rudowłosej Gryfonki mówiącej ,,Nie sądzę, panie profesorze”. Z pozoru nieszkodliwe słowa, a jednak zapoczątkowały chaos we wnętrzu Ślizgona. Westchnął z irytacją i skręcił w prawą stronę.

          Co jakiś czas zerkał za siebie, aby sprawdzić, czy nikt go nie śledził. Nie minęły trzy minuty, kiedy doszedł do obdrapanych drzwi dawnej klasy od eliksirów. Nie spiesząc się, wszedł do środka, gdzie czekało już dwóch brązowowłosych chłopaków.

          - Spóźniłeś się, Snape – warknął Avery, obracając w dłoni różdżkę.

          - Eliksir będzie gotowy za miesiąc – mruknął z obojętnością, nie przejmując się wcześniejszymi słowami swojego kolegi.

          - Czyli będzie idealnie gotowy na trzydziestego pierwszego października – zabrał głos Rosier, nonszalancko opierając się o ławkę. – Wszyscy będą zajęci Halloween i nikt nie zauważy, że brakuje kilku uczniów – dodał z niesmakiem. – Reszta już wie, a wy znacie plan.

          Pokiwali zgodnie głowami.

ՑՖՔ

Taa, rozdział jednak nie wyszedł tak, jak chciałam, ale pomimo to mam nadzieję, że nie jest taki zły...  Sprawdzałam go dość dokładnie, ale znając życie, jakieś błędy się znajdą, więc bez pohamowań możecie mi je wytykać! ;).

I na koniec zapowiedź rozdziału 5:

         " - Lunio, nasz kochany kujonku, chyba nie zamierzasz nas zawieść? – spytał nienaturalnie przesłodzonym głosem Potter, uśmiechając się od ucha do ucha.

          - Rogasiu, z nim trzeba krótko i konsekwentnie – pouczył go Syriusz, po czym przyjął poważny wyraz twarzy i zmrużył oczy. – Lupin, męska decyzja. Jesteś Huncwotem z jajami, czy nie?"

          "- Czemu to zrobiłeś? – zadała pytanie, które ciążyło jej już dobre dwa tygodnie."

          "- Wspominałaś coś o nudzie? – spytała retorycznie Lily."

Pozdrawiam!