Rozdział 6 - Hogsmeade

[Pohukiwanie sów]

          Pod koniec września było wyjątkowo ciepło, co zdziwiło, ale też i ucieszyło uczniów, którzy w ostatnią sobotę tego miesiąca mieli wypad do Hogsmeade. Kolorowe liście wirowały na lekkim wietrze, a ciepłe promienie słoneczne wesoło igrały na tafli jeziora. Nawet kałamarnica wynurzyła na chwilę swoje macki, aby się nagrzać.

         Po wiosce rozeszły się wesołe rozmowy i śmiechy hogwarczyków, którzy przepychając się, rozglądali się na wszystkie strony, aby móc stwierdzić, od czego najlepiej zacząć. Pośród nich znajdowała się sześcioosobowa grupka, w której skład wchodziły dwie dziewczyny i czterech chłopaków. Pomimo paru kłótni i dogryzań, udało im się dojść do porozumienia, czego implikacją było wspólne udanie się do Hogsmeade. W pewnym momencie zatrzymali się na środku i z zastanowieniem rozejrzeli dookoła. Lekki wiaterek smagał ich włosy, których kosmyki wpadały im do oczu. Syriusz z irytacją zaczesał dłonią włosy do tyłu, automatycznie posyłając łobuzerski uśmiech pewnej Krukonce.

          - To, od czego zaczynamy? – spytała Allison, rozpinając granatowy sweterek, który idealnie współgrał z jej błękitnymi włosami* związanymi w finezyjnego warkocza, kształtem przypominającego serce.

          Syriusz mimowolnie rzucił okiem na jej czarną bluzkę, która mocno opinała się, tym samym idealnie eksponując krągłe kształty dziewczyny. Szybko jednak przeniósł swój wzrok na James’a, który pogwizdując pod nosem tylko jemu znaną melodię, wodził wzrokiem po wystawach. W pewnym momencie nieświadomie począł lustrować rudowłosą. Uważnie przyglądał się, jak dziewczyna zakłada kosmyk włosów za ucho.

          Znał każdy jej ruch. Wiedział, że jej sposób chodu jest lekki aczkolwiek stanowczy. Zawsze szła z wysoko uniesioną głową i oczami wpatrzonymi w sufit jakby czegoś tam szukała. Potrafił rozpoznać jej zapach z tysiąca innych. Pachniała jak coś nieosiągalnego.

          Pachniała jak nigdy niezerwany kwiat, przeszło mu przez głowę.

          Uśmiechnął się po nosem, wiedząc, jak blisko był prawdy.

          -  My oczywiście chcemy zajść do Zonka – odparł James, niechętnie odrywając wzrok od Lily, która ze zmarszczonym czołem grzebała w torbie.

          - To może się rozdzielimy? My pójdziemy do Zonka, a dziewczyny do… no pewno chcą kupić jakieś ubrania, czy coś – zasugerował Remus, na co reszta przytaknęła głowami. – A więc za dwie godziny spotykamy się tutaj, a potem idziemy do Trzech Mioteł.

          - O ile będą jakieś miejsca – wymamrotał Peter, jednak nikt go nie usłyszał.

          - Okej. To chodź Lily, musimy sobie przecież kupić tę bieliznę z limitowanej edycji – powiedziała Allison, biorąc rudowłosą pod rękę. Obie raźnym krokiem ruszyły w stronę odpowiedniego sklepu.

          - Bielizna – powtórzył bezmyślnie James, po czym z szerokim uśmiechem, ruszył za dziewczynami. Jednak w ostatnim momencie powstrzymał go roześmiany Lupin. Pokręcił głową i pociągnął rozczarowanego przyjaciela za sobą.

15 I 1960

A więc to koniec. To mój ostatni wpis w tymże pamiętniku. Pamiętam, jak to w szóstej klasie go założyłam, zaraz po tym, jak Robert ze mnę zerwał. Moja pierwsza miłość, przynajmniej tak mi się wtedy wydawało. Teraz już wiem, że to było po prostu silne zauroczenie.

Tyle się teraz pozmieniało. Nigdy nie pomyślałabym, że będę zmuszona do zmiany imienia i nazwiska, a później także i miejsca zamieszkania. Za chwilę moje życie się zmieni, zmieni się także mężczyzna, z którym spędzę resztę życia. To zwykły mugol, ale mi to nie przeszkadza. Jest kochany, opiekuńczy i kiedy tylko dowiedział się o sytuacji, w jakiej teraz się znajduje, niemal krzykiem wyrażał to, jak bardzo chce mi pomóc.

Jest tylko jeden problem. Ja go nie kocham.

Wbrew mojej woli, wciąż kocham Jego. Jak wiadomo, serce nie sługa. I to jest najgorsze.

Moje dziecko. Nie mogę. Nigdy nie dowie się prawdy…

          Brązowowłosy mężczyzna z głuchym hukiem zamknął niewielką książeczkę w kolorze szafiru i zacisnął pięści. Gwałtownie podniósł się z zielonego, nieco wytartego fotela i zacząć przechadzać się po wielkim salonie, w którym zdecydowanie królowały zimne kolory, a także motywy węży. W kominku ogień już powoli dogasał, jednak po chwili pojawił się skrzat i dorzucił drewna, po czym przestraszony wzburzeniem pana, szybko opuścił pomieszczenie, aby przez przypadek jemu się nie dostało. A zdarzało się to dosyć często.

          Obrzucił wzrokiem pamiętnik, który leżał na mahoniowym stoliku i westchnął, czując narastającą irytację. Tyle lat minęło!, przeszło mu przez myśl. Wciąż i wciąż pluł sobie w brodę, że w ogóle mógł dopuścić do jej ucieczki.

          Teraz nawet nie wiedział, jak ma na imię. I co z ich dzieckiem? Istnieje taka możliwość, że tyle razy je widywał, nawet o tym nie wiedząc?

          - Gdzieś się podziała, Mary? – syknął w przestrzeń. Wyglądał jakby spodziewał się odpowiedzi, która nie nadeszła.  

         

          Z szerokim uśmiechem podeszła do półki, gdzie zobaczyła opakowanie z miętowymi ropuchami. Powstrzymując przekleństwa cisnące się na język, przemknęła pomiędzy tłumem roześmianych nastolatków. Wywracając oczami, dotarła do celu. Wyciągnęła rękę do góry, lecz nie udało jej się sięgnąć. Zirytowana, stanęła na palcach, ale i to niewiele dało. Przeważnie nie miała takich problemów, bo zawsze była z nią Allison, jednak tym razem panna Blake bardzo spieszyła się do łazienki. Więc już pewno dawno siedzi z Huncwotami, podczas, gdy Lily próbuje zdobyć przysmak.

          W pewnym momencie ujrzała męską dłoń, która z łatwością pochwyciła miętowe ropuchy. Zaskoczona, odwróciła się na pięcie i stanęła twarzą w twarz ze zmorą swoich uprzednich lat. Roześmiany chłopak, lekko podrzucał pudełko w dłoni, z uwagą przyglądając się dziewczynie. Wolna ręka powędrowała do włosów, aby po raz kolejny tego dnia – zmierzwić je. Lily była już do tego przyzwyczajona, więc nie zwróciła na to większej uwagi, bardziej skupiona na słodyczach trzymanych przez Pottera.

          - Mogłem się spodziewać, że właśnie tu cię spotkam – odezwał się, porozumiewawczo do niej mrugając, po czym przekazał jej to, czego chciała.

          - Dzięki – powiedziała, ściskając miętowe ropuchy. – Myślałam, że razem z resztą będziesz w Trzech Miotłach…

          - Bo byłem, ale długo nie wracałaś, więc zaczynałem się martwić – wytłumaczył, wzruszając obojętnie ramionami. Rudowłosa zwróciła uwagę na jego oczy, kiedy wypowiadał te słowa. Tańczyły w nich osobliwe iskierki.

          - Nie było mnie niecałe sześć minut bodajże – odparła, podnosząc brwi do góry. Kiedy już myślała, że czarnowłosy się zakłopocze, on uśmiechnął się jeszcze szerzej, co zbiło ją z pantałyku.

          Wyglądała jakby miała zamiar coś powiedzieć, jednak pozwoliła, aby zawisła pomiędzy nimi cisza. Bez słowa mierzyła go uważnym i nieco zaskoczonym spojrzeniem jakby teraz do niej dotarło z kim od kilku tygodni normalnie gada. Wolała nawet nie myśleć, co by zrobiła rok temu, gdyby dowiedziała się, że taka sytuacja kiedykolwiek miałaby miejsce.

          Z głębokim westchnięciem, przerzuciła paczuszkę z jednej dłoni do drugiej, po czym ruszyła w kierunku kasy. James automatycznie odwrócił się na pięcie, a na jego ustach zaigrał radosny uśmiech. Czuł, że z każdym kolejnym dniem ta dziwna odległość pomiędzy nimi się zmniejsza, a Lily ulega. Był taki szczęśliwy, że bez pohamowań pocałowałby nawet Petera…

          Nie, przeszło mu przez myśl, po czym skrzywił się z niesmakiem.  

          Obrzucił obojętnym spojrzeniem grupkę dziewcząt, które pisnęły z uciechy, a następnie raźnym krokiem ruszył ku swojej przyszłości.

          Remus Lupin z bezradnością spojrzał na Petera, który w napięciu siedział jak na szpilkach, przyglądając się dwójce kłócących się przyjaciół. Wilkołak schował twarz w dłoniach, czując ogarniającą go bezsilność. Nienawidził takich sytuacji, jak ta, która właśnie rozgrywała się na oczach jego i innych klientów Trzech Mioteł. Chciał wstać i powiedzieć im, żeby przestali, ale wiedział, że tylko pogorszyłby sprawę. Zacisnął mocno wargi, aż mu pobielały, po czym podniósł głowę.

          - Syriuszu… - zaczął niepewnie, w końcu podejmując kolejną próbę, która zapewne ponownie miała zakończyć się niepowodzeniem.

          Black nawet na niego nie spojrzał, ze wściekłością wpatrując się w stojącą przed nim dziewczynę, której czupryna przybrała teraz wściekle czerwony kolor. Ciężko oddychał, a żadna racjonalna myśl nie dochodziła do jego mózgu, ginąc gdzieś po drodze. Na chwile zapomniał o tym, że w budynku są jeszcze inni ludzie. Ciemny kosmyk włosów zasłonił mu nieco oczy, jednak on tym się nie przejął. Zacisnął mocniej pięści jakby myślał, że to pomoże mu się uspokoić, ale na marne.

          - Coś ci się chyba poprzestawiało w głowie, Black – warknęła Allison. – Najpierw naucz się panować na sobą, a dopiero później oceniaj innych.

          - Wydaje mi się, że to ty powinnaś coś ze sobą zrobić – syknął, zbliżając się do niej.

          W powietrzu dało się wyczuć napięcie, a widzowie tego całego zajścia prawie wstrzymywali oddechy, zastanawiając się, co będzie dalej. Madame Rosmerta zastygła w bezruchu, a kielich trzymany przez nią w górze wciąż nie zmienił położenia. Z lekkim niedowierzaniem i jednocześnie strachem wpatrywała się to w Syriusza, to w Allison. W duchu modliła się, aby ktoś w końcu im przerwał, bo miała poważne obawy, że jeszcze chwila, a dojdzie nawet do bójki.

          - Jak ty ze sobą wytrzymujesz, Black? – spytała dziewczyna, mrużąc oczy. – Jesteś nadętym bufonem i Casanovą, który myśli, że może każdą przelecieć – dodała jadowitym tonem, obrzucając cierpkim spojrzeniem grupkę wielbicielek Syriusza.

          Czarnowłosy otworzył buzię, chcąc coś powiedzieć…

          - Syriuszu! – powiedział stanowczo Remus, w końcu się podnosząc. Dłońmi oparł się o stół, lekko pochylając się do przodu.

          - Nie wtrącaj się, Remusie – odparł kategorycznie Black, podnosząc lewą dłoń do góry.

          Łapa jeszcze bardziej przybliżył się do Allison, po czym się nad nią nachylił. 

          Blake czuła jego ciepły oddech na swojej twarzy, a zapach mięty pomieszanej z piżmem niemal ją odurzył. Jednak nie dała tego po sobie znać. Odważnie patrzyła mu w oczy. W uszach dudniła jej krew. Serce zaczęło bić z zawrotną szybkością, kiedy jego usta były milimetr od jej.

          I poddała się.

          Przymknęła powieki, przygotowując się na pocałunek. Nie miała już siły, aby skarcić się za ten czyn. Nie potrafiła przestać myśleć o tym, jak to jest się z nim całować. Chciała już poczuć smak jego ciepłych ust. Choć rozum wyraźnie krzyczał nie!, ona poszła za głosem serca, które uwierzyło. Prawdopodobnie naiwnie.

          - Wiedziałem – wyszeptał z dziwną satysfakcją, prosto w jej usta.

          Ogarnęła ją furia. Momentalnie otworzyła oczy.

          Plask!

          - Proszę powiedz, że żartujesz! – zachichotała Lily, po czym wrzuciła do buzi kolejną ropuchę.

          Paczuszkę podsadziła pod nos Potterowi, lekko nią potrząsając. Chłopak z szerokim uśmiechem poczęstował się, a następnie znowu schował dłonie do kieszeni spodni. Kątem oka zerknął na roześmianą dziewczynę. Dotarło do niego, że po raz pierwszy udało mu się ją tak rozweselić. Po raz pierwszy ona uśmiechała się w jego obecności. Do niego. Nie obchodziło go, że ludzie patrzyli się na niego dziwnie, kiedy szczęśliwie i nieco głupkowato się do nich szczerzył.

          Obyś tylko tego nie zniszczył, Potter, pomyślał, jednak wiedział, że i tak jak zawsze coś się stanie. Więc, w sumie dlaczego tym razem miałoby być inaczej?

          - Ja nie żartuję, przysięgam, że naprawdę zrobiłem to Syriuszowi – powiedział z powagą. – Zresztą, on wciąż mi wypomina te różowe kokardki. – Zabłysną białymi zębami.

          - Jesteście… - zaczęła Lily, lecz niedane było jej dokończyć.

          Z Trzech Mioteł niespodziewanie wybiegła Allison. Twarz miała czerwoną, a włosy co chwila zmieniały swój kolor. Potrąciła jakąś trzynastolatkę, ale nie przeprosiła jej. Minęła Lily, nawet jej nie zauważając. Evans przez dwie sekundy stała skołowana, aż w końcu ocknęła się i nie zastanawiając się dłużej, ruszyła za przyjaciółką.

          - Allison! – krzyknął Remus, szybko opuszczając pub. Za nim powoli szli Glizdogon  i Syriusz, który trzymał się za prawy policzek.

          Cała trójka podeszła do zdezorientowanego Jamesa. Lupin rozejrzał się za przyjaciółką, lecz nie dostrzegł jej, więc skrzyżował ręce na piersi i odwrócił się w stronę Blacka.

          - Gratuluję – warknął. – Czy wy musicie się ciągle kłócić?!

          Potter, słysząc to, domyślił, co się znowu stało. Zirytowany, wywrócił oczami, po czym z ukosa spojrzał na Syriusza.

          Przez chwilę panowała pomiędzy nimi grobowa cisza. Ludzie obojętnie przechodzili, nie zaszczycając ich ani jednym spojrzeniem.  Black odetchnął nieco z ulgą, wiedząc, że już z niego zeszli i nie zamierzają prawić mu kazań na temat jego zachowania. W pewnym momencie zmarszczył czoło, uświadamiając sobie coś.

          - I czego się szczerzysz? – spytał Rogacz, z pobłażliwością lustrując przyjaciela.

          - Pociągam ją – odpowiedział, sugestywnie poruszając brwiami.

          Remus z niedowierzaniem otworzył buzię, załamując ręce. James zamrugał parokrotnie oczami, a po chwili poklepał Syriusza po plecach, uśmiechając się z rozbawieniem.

          - Wracajmy lepiej do zamku – stwierdził, rzucając wymowne spojrzenie Remusowi. 

* Gdyby ktoś zapomniał: Allison jest metamorfomagiem.

ՑՖՔ

O kurde! Nareszcie dodałam ten rozdział :D. Powiem szczerze, że trochę się nad nim namęczyłam, więc mam nadzieję, że jest w miarę dobry. 

Hm, nie mam bety (może ktoś chce nią być? ;p), więc oczywiste jest to, że mogą pojawić się jakieś błędy. Oczywiście, śmiało mi je wytykajcie :).

Jak widać, sielanka w Hogwarcie wciąż trwa... No, ale już niedługo.

A jeśli o chodzi o relacje: James-Lily. Nie martwcie się, nie zamierzam ich tak szybko razem łączyć...

Poza tym, zachęcam Was do zaglądania do zakładki Pohukiwanie sów, przed rozpoczęciem czytania moich rozdziałów :).

Pozdrawiam!