Rozdział 7 - Biblioteka

[Pohukiwanie sów]

   Rudowłosa ciężko dysząc, dogoniła swoją przyjaciółkę. Zrównała się z nią, po czym uważnie przyjrzała się jej profilowi: miała roztrzepane włosy i mocno zaczerwienione policzki, a lekko drżące wargi, układały się w wąską linię. Lily otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, jednak po chwili zrezygnowała, bojąc się, że Alison lada chwila wybuchnie. Odetchnęła głęboko, nie zwalniając. Zerknęła przez ramię, chcąc sprawdzić, czy Huncwotów nie ma za nimi - i ku jej uldze ujrzała tylko trójkę piątoklasistek, które zaśmiewając się do rozpuku, czytały jakąś niegrubą, czarną książkę. Delikatnie wygięła swoje smukłe palce, patrząc się przed siebie. Zebrała myśli i odwróciła wzrok od oślepiającego słońca, które kryło się za drzewem.

 - O co wam znowu poszło? – spytała powoli Evans, przegryzając wargę. Alison spojrzała na nią wymownie, a potem wpatrzyła się w kolorowe liście, które chrzęściły, kiedy dziewczyny po nich szły.

- Mam tego dość – odezwała się po niedługiej ciszy Alison. Jej głos był bezbarwny, a oczy obojętnie przesuwały się po drzewach, niebie i ziemi. – Kłócimy się o byle co, potem godzimy, a następnego dnia znowu wybucha kłótnia, po której po raz kolejny się godzimy. I tak w kółko! – Westchnęła zirytowana, raptownie wyrzucając ręce do góry. – Już nie zamierzam się z nim konsolidować. Jestem tym zmęczona…

- Ale… - zaczęła Lily, marszcząc czoło.
- Nie, Lily. – Pokręciła głową, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Skoro uważasz, że tak będzie lepiej… to twoja decyzja – wymamrotała rudowłosa, jednak nie mogła odpędzić od siebie złego przeczucia.
Nie chciała, aby jej przyjaciółka cierpiała i się męczyła, a na pewno tak będzie. Jednak nie wiedziała, co może zrobić, aby jej… im pomóc. Trzeba skonsultować się z Remusem, zanotowała sobie w głowie.

Remus z irytacją oparł się o ścianę i przeczesał włosy. Z wyczekiwaniem, spojrzał to w prawo, to w lewo, jednak z żadnej z tych stron nie nadeszli jego przyjaciele, z którymi umówił się w tym miejscu. Mijali go jedynie uczniowie, których znał lepiej bądź gorzej. Niektórzy witali się z nim, podczas, gdy reszta zbyt pochłonięta była rozmową ze swoją osobą towarzyszącą. Zniecierpliwiony, zerknął na zegarek, który wskazywał godzinę siedemnastą. Oznaczało to, że jego kumple mają ponad dziesięć minut spóźnienia. Mruknął coś niewyraźnie pod nosem i z podłogi przeniósł swój wzrok na dziewczynę, która zaczytana w jakimś magazynie, szła prosto przed siebie. Miała proste blondwłosy do ramion, ciemną cerę i – o ile się nie mylił – niebieskie oczy. Po godle przyczepionym do szaty poznał, że jest to Puchonka. Zmarszczył czoło, zastanawiając się, czy ją zna, ale po przeskanowaniu swojej pamięci, doszedł do wniosku, że jest to zupełnie obca mu osoba. Dziewczyna najwyraźniej poczuła na sobie czyjś wzrok, bo raptownie podniosła głowę i rozejrzała się. Kiedy dostrzegła Remusa, jej wargi nieśmiało uniosły się ku górze. Odwzajemnił uśmiech i wtedy blondynka jakby nieco speszona, znowu wpatrzyła się w gazetę i przyspieszyła kroku, a potem zniknęła Lupinowi z oczu. Westchnął cicho i spuścił głowę.

- Remus! – usłyszał damski, bardzo dobrze znany mu głos. – Cześć. Coś się stało? – spytała Lily, ściskając książkę od eliksirów. Zmarszczyła czoło, a w jej oczach pojawiła się troska.

- Witaj, Lily – przywitał się, uśmiechając się lekko. – Nic się nie stało. Po prostu od ponad piętnastu minut czekam na Jamesa, Syriusza i Petera… Widziałaś ich może?

- Eee, Jamesa i Petera nie widziałam, a co do Syriusza… - zacięła się na chwilę. – On… lepiej nie pytaj – westchnęła, mając jeszcze przed oczami sytuację, która miała miejsce w Pokoju Wspólnym. Nie rozumiała, jak oni mogą tak robić. Ciągle się kłócą, prawie ze sobą nie rozmawiają, a w Wieży Gryffindoru każde z nich chciało sprawić, aby ta druga osoba była zazdrosna. Już nie chciała sobie przypominać, jakie granice potrafili przekroczyć. Potrząsnęła głową.

- Alison? – spytał, podnosząc brwi do góry.

- Alison – potwierdziła. – Jeśli oni się nie pogodzą, to w końcu zamknę ich w schowku na miotły na całą noc! – wybuchła, po czym wywróciła oczami i mimo wszystko postarała się uspokoić.

- Masz we mnie wspólnika.

Uśmiechnęli się do siebie.

- To ja już lecę, bo się umówiłam z takim piątoklasistą. Pomagam mu w Eliksirach – wyjaśniła i ruszyła w stronę biblioteki. – Do zobaczenia! – powiedziała przez ramię i stała się kolejną osobą w ciągu dwudziestu minut, która zniknęła mu z oczu.

Remus długo nie pocieszył się samotnością, bo zauważył biegnącego w jego stronę Jamesa. Chłopak, cały czerwony na twarzy, gwałtownie zatrzymał się przed przyjacielem i zaczął głęboko oddychać. Oparł dłonie na kolanach i przez chwilę wpatrywał się w podłogę, a kiedy oddech mu się nieco uspokoił, spojrzał przepraszająco na Lupina, który mierzył go wściekłym wzrokiem.

- Myślałem, że zależy wam na tym – mruknął wilkołak, krzyżując ręce na klatce - Bo zależy! – powiedział James, gorliwie kiwając głową. – Naprawdę byłbym tu dużo wcześniej, gdyby nie to, że Glizdogon czymś się zatruł i teraz siedzi w Skrzydle Szpitalny i… - zawiesił dramatycznie głos. – W każdym bądź razie, musiałem pomoc mu tam dojść – dokończył, robiąc dziwną minę.

Lunatyk złagodniał, a ręce opadły mu wzdłuż ciała. Spojrzał na Jamesa, który z zaciekawieniem rozejrzał się dookoła.

- A więc, gdzie Syriusz? – spytał blondyn, wciskając dłonie do kieszeni spodni.

- Skąd ja mam wiedzieć? Wyglądam ci na jego matkę? – mruknął niewyraźnie Potter.

- Jakby tak na to spojrzeć, to… - zaczął powoli Remus z szelmowskim uśmiechem. Rogacz szybko przerzucił na niego wzrok.

- Dzięki! – zawołał, oburzony.

Lupin parsknął śmiechem. Przez chwilę stali, nic nie robiąc, aż w końcu Potter wyjął Mapę Huncwotów. Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego, mruknął pod nosem, stukając w pergamin czubkiem różdżki. Po chwili pojawiły się czarne linie, które zaczęły łączyć się i tworzyć korytarze. James przyjrzał się Mapie, chcąc odnaleźć nazwisko swojego najlepszego przyjaciela. Nie musiał długo szukać, bo już po chwili dostrzegł go. Wywrócił oczami, widząc go w towarzystwie dwóch dziewczyn, które bez wątpienia były jednymi z wielu jego wielbicielek. Syriusz Black powoli zbliżał się do kropek oznaczonych, jako James Potter oraz Remus Lupin. Rogacz kątem oka zauważył punkt, który wskazywał, gdzie teraz znajduje się Lily Evans. Zmarszczył czoło, kiedy zobaczył, że rudowłosa jest w bibliotece, w towarzystwie jakiegoś chłopaka. Thomas Rhodes, pomyślał, szukając w głowie osoby o takowej godności. Jednak zawiedzony i nieco podenerwowany, doszedł do wniosku, że nikogo takiego nie zna. Zacisnął wargi. Koniec psot. I schował Mapę.

- Łapa zaraz będzie – burknął Rogacz, odwracając wzrok.

Remus od razu zauważył, że coś się zmieniło w zachowaniu jego przyjaciela, jednak już się o to nie pytał. Wiedział, czym może być to spowodowane i nie chciał drażnić Jamesa, który w takich momentach potrafił być bardzo wybuchowy.

Zarówno James jak i Remus skrzywili się, kiedy usłyszeli okrzyk zachwytu, a potem nieco piskliwy śmiech dwóch dziewczyn. Spojrzeli na siebie z niemym porozumieniem i w tym samym momencie ukazał im się Syriusz. Już nie było przy nim koleżanek. Na jego twarzy błąkał się uśmiech zadowolenia i swego rodzaju satysfakcji. Z tajemniczymi ognikami w oczach spojrzał na przyjaciół.

- A gdzie się podziały twoje towarzyski? – zagadnął z uprzejmym zainteresowaniem Remus, jednak Black nie odpowiedział.

- To jaki plan? – spytał wymijająco Black, nie zwracając uwagi na pełne dezaprobaty spojrzenie Lunatyka.

- Wy pójdziecie załatwić hasło, a ja skoczę do biblioteki i POSZPERAM trochę. Może coś znajdę – oświadczył Rogacz i nim Remus zdążył cokolwiek powiedzieć, dodał: - Tu macie Niewidkę i Mapę. – Wcisnął Syriuszowi te dwie rzeczy. 

- A nie lepiej, żebym to ja POSZPERAŁ w bibliotece? – zapytał Lupin, z podejrzliwością spoglądając na czarnowłosego.

- Nie! – potrząsnął głową – Jak zdobędziecie hasło, przyjdźcie do biblioteki! – zawołał, odchodząc szybkim krokiem.

- Co to miało być? – Łapa spojrzał z zaskoczeniem na blondyna. – Zakładam, że coś mnie ominęło…

Remus rzucił Blackowi krótkie spojrzenie, po czym pociągnął go za sobą w kierunku lochów. Blondyn miał tylko nadzieję, że James opanuje się trochę i nie zrobi czegoś, czego potem będzie żałował…

Kiedy tylko upewnił się, że jego przyjaciele są już w drodze do lochów, rzucił się biegiem w kierunku biblioteki. Po drodze minął kilku uczniów, którzy spojrzeli nań z zaskoczeniem oraz nauczycielkę Transmutacji, która rozmawiała ze Sprout. Obie zerknęły na niego podejrzliwie. Odwzajemnił spojrzenie, uśmiechając się przy tym iście huncwocko. Kiedy dotarł na miejsce, zdyszany oparł się o ścianę i oparł dłonie na kolanach. Przez chwilę oddychał głęboko, a potem dyskretnie wyjrzał zza drzwi. W pomieszczeniu nie było dużo osób, więc bez trudu dostrzegł Lily oraz siedzącego naprzeciwko niej brązowowłosego chłopaka, Thomasa. James zmarszczył czoło, kiedy sobie uświadomił, że zna go z widzenia. Zirytowany Rogacz, wywrócił oczami, kiedy oboje wybuchli cichym śmiechem.

Potter w końcu wszedł do biblioteki. Rozejrzał się za panią Pince, a kiedy ją dostrzegł, zauważył, iż kobieta rzuca mu ostrzegawcze spojrzenie. Uśmiechnął się do niej niewinnie, przypominając się, jak w trzeciej klasie jednym zaklęciem omal nie zdemolował całej czytelni. Pomachał wesoło Lily, która zerknęła na niego uważnie jakby bała się, że ten zaraz coś zrobi. Coś, co niezbyt jej się spodoba. Czarnowłosy szybko wszedł do obojętnie jakiego działu, a kiedy zorientował się, że znajdują się tu zaklęcia niezbędne do gospodarstwa domowego, z miną zbitego psa prędko stamtąd wyszedł i wciąż czując na sobie przeszywający wzrok Evans, poszukał interesującej go sekcji. Znalazł ją kilka metrów dalej od stolika, przy którym siedziała rudowłosa. Ze skupioną miną wybrał kilka tomów, w których znajdowały się przeróżne, mało potrzebne zaklęcia, które w większości służyły do dekorowania różnych rzeczy i pomieszczeń.

W głowie już mu się układał cały obraz, kiedy szedł w stronę stolika Lily. Kiedy dziewczyna podniosła głowę i go dostrzegła, spojrzała nań niemal błagalnie. Udał, że tego nie zauważył i przyspieszył nieco kroku. Omiótł wzrokiem Thomasa, który z lekkim uśmiechem na ustach pochylał się nad swoją pracą. Rogacz stanął za pustym krzesłem i odchrząknął lekko.

- Hej, Lily. Mogę się dosiąść? Bo muszę coś sprawdzić, a jak widać, wszystkie stoliki się pozajmowane – powiedział wesołym tonem, intensywnie wpatrując się w Evans, która z dziwną miną rzuciła oko na pustą bibliotekę.

- Nie… - jęknęła.

- Dzięki, że się zgodziłaś. Naprawdę nie chciało mi się tego targać do dormitorium – odparł, siadając na wolne miejsce. Zmierzwił sobie jeszcze bardziej włosy, kiedy Lily posłała mu ostre spojrzenie.

James przez chwilę chciał przedstawić się owemu chłopakowi, który przeglądał książkę, rzucając mu ukradkowe spojrzenie. Jednak czarnowłosy stwierdził, że nie jest w stanie się na to zdobyć, więc otworzył opasły wolumin i zaczął przeglądać zaklęcia. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy rudowłosa ze złością kopnęła go w piszczel.

- Słuchaj, Lil, czy mogłabyś zerknąć na te zdanie, bo nie jestem pewien, czy dobrze je napisałem – powiedział w pewnym momencie Thomas.

Słuchaj, Lil, pomyślał z irytacją James. Nie dając nic po sobie poznać, dalej wczytywał się w treść książki, podczas, kiedy Lily uważnie sprawdzała część pracy Thomasa. Humor poprawiło mu nieco zaklęcie, które znalazł. Szybko wyjął z torby pergamin, kałamarz i pióro, po czym zaczął spisywać najbardziej interesujące formułki. W jego orzechowych oczach zatańczyły niebezpieczne ogniki, a na twarzy zaigrał huncwocki uśmiech. Na wpół przerażona, a na w pół zainteresowana Lily, ukradkiem spojrzała na książki, które przytargał Potter, a potem na to, co on pisał. Podniosła brwi do góry i kiedy Thomas oświadczył, że idzie poszukać potrzebnej mu książki, zwróciła się do Jamesa:

- Co ty znowu kombinujesz? – warknęła, nachylając się w jego stronę.

Przerwał pisanie, po czym spojrzał w jej zielone oczy. Była tak blisko, że z pewnością nie sprawiłoby mu problemu przyciągnięcie jej do siebie i pocałowanie. Przez chwilę spoglądał na jej kuszące usta, ale ostatecznie oparł się pokusie. Przyjął szelmowski wyraz twarzy i odchylił się na krześle, zakładając ręce za kark. Milcząc, wpatrywali się przez kilka minut w swoje oczy. I mogłoby się zdawać, że panna Evans powoli mięknie. Jej wargi lekko zadrgały jakby chciała się uśmiechnąć.

- Czytam książkę – odpowiedział zdawkowo. – A ty? – zapytał, a jego wyraz twarzy nieco przybladł.

Lily spojrzała na niego zaskoczona. Chłopak był spokojniejszy niż kiedykolwiek wcześniej, co ją bardzo zdziwiło. Przyjrzała mu się uważnie jakby chciała sprawdzić, czy to na pewno on. Swój wzrok ponownie zatrzymała na jego oczach, które ciepło na nią spoglądały. Coś ścisnęło ją za serce. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i już otwierała usta, kiedy zjawił się Thomas.

- Nie mogłem znaleźć tamtej książki. Najwidoczniej ktoś już ją wypożyczył, więc wziąłem tą – oświadczył, machając jej przed oczami jakimś niegrubym tomem. – Niemal taka sama treść tylko oczywiście inny autor – dodał, na co Lily pokiwała głową.

James zerknął w stronę drzwi, gdzie ujrzał Remusa i Syriusza. Ten pierwszy był nieco zmarkotniały, w przeciwieństwie do Blacka, który szczerzył się od ucha do ucha.

- Rogasiu, mamy! – zawołał od progu Łapa, na co Pince spojrzała na niego groźnie i syknęła.

Obrzucił ją zdziwionym spojrzeniem, po czym pociągnął Lupina i ku niezadowoleniu Lily, ruszyli w ich stronę. Dziewczyna westchnęła ciężko i powstrzymała się przed powiedzeniem czegoś zgryźliwego. Remus szepnął coś do Syriusza, na co ten pokiwał głową i zwolnił nieco kroku. Lunatyk wyprzedził go.

- Cześć, Lily. Nie obraź się, ale zabiorę już Jamesa – powiedział do przyjaciółki.

- Nareszcie – mruknęła, na co Potter rzucił jej nieco obrażone spojrzenie. Odwzajemniła to.

James otworzył buzię jakby chciał coś powiedzieć, ale w tym samym momencie, Remus chwycił go za kołnierz i pociągnął za sobą. Zaskoczony chłopak, bez większych oporów poszedł za nim. Syriusz szybko zabrał rzeczy swojego kumpla, uprzednio mrugając do Evans. Rudowłosa spojrzała za nimi, zastanawiając się, co znowu kombinują. Jednak szybko jej uwagę  przyciągną Thomas.

- Jesteś niemożliwy – odparł nieco rozbawiony Remus, kiedy zniknęli w jakimś dziale.

- A ty, co byś zrobił, gdyby… - zaczął oburzony James, poprawiając sobie kołnierzyk.

- Ona daje mu korepetycje – wtrącił Syriusz, przeglądając to, co napisał jego przyjaciel.

- Tak. Najpierw korepetycje, a potem co? Potajemne… AUU! Za co?! – spytał Rogacz, kiedy Lunatyk strzelił go w tył głowy. 

  ՑՖՔ

 Uff, na reszcie znalazłam czas, aby napisać ten rozdział. Nie spodziewałam się tego, że nauka w tym roku zajmie mi tyle czasu. I jeszcze facetka od fizyki co tydzień robi nam sprawdziany z tematów, których nie rozumiem. No dobra, przestaję się już rozwodzić na temat szkoły i przechodzę do rozdziału ;).

Jedyne, co mi się w nim nie podoba, to rozmowa Alison i Lily. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że jakoś dziwnie mi ona wyszła xD. Poza tym, rozdział lekki i bardziej humorystyczny - akcja powoli zacznie zwalniać i będzie pojawiać się więcej mniej śmiesznych scen, które zaczną przybliżać Wam główny motyw historii. 

Na koniec, chciałabym Was poprosić o to, aby osoby, które chcą być informowane o nowych postach, napisały to w komentarzu, bo się nieco pogubiłam i nie wiem też, czy wszystkich powiadomiłam o tym rozdziale.

EDIT: Proszę zajrzeć do ramki: Tablica Ogłoszeń!