Rozdział 2 - Pierwsze tajemnice

[Pohukiwanie sów]

          - Potter! Black! Pettigrew! – krzyczała Minerwa, patrząc na każdego po kolei. Przy ostatnim głos jej się nieco załamał – Lupin, nie spodziewałam się tego po tobie. Kiedy dostałeś tę odznakę miałam nadzieję, że utemperujesz trochę tych gamoni. Na Merlina, co ja z wami mam?!

          Nadzieja matką głupich, pomyślał zgryźliwie Syriusz, jednak się nie uśmiechnął. Z jego głowy wciąż nie znikał obraz postaci w czarnych, postrzępionych szatach, które unosiły się jakieś sto pięćdziesiąt stóp nad ziemią.

          - Do głowy wam nie wpadło, jakie mogą być tego skutki?! Przez was połowa Slytherinu leży w Skrzydle Szpitalnym, nie wspominając już o obrazie Grubej Damy, który siłą trzeba było wyrywać ze ściany!

          - Przepraszam bardzo, że przerywam, pani profesor. Ale pragnę, uprzejmie rzecz jasna, oznajmić, że Ślizgoni siedzą, ponieważ nie mogą się położyć… - wtrącił niewinnie Potter, tym samym narażając się na godne bazyliszka spojrzenie McGonnagal.

          - Ty się już lepiej nie odzywaj, Potter! Byś się lepiej zajął naborem nowych zawodników do drużyny, albo odbiorę ci odznakę kapitana! – krzyknęła, łapiąc się za serce. Przymknęła na chwilę powieki, oddychając głęboko.

          - Spokojnie, Minerwo. Już wszystko jest w porządku, a obraz Grubej Damy na miejscu – przemówił dyrektor ze stoickim spokojem, siedząc za biurkiem. Odezwał się po raz pierwszy odkąd nauczycielka transmutacji przyprowadziła do gabinetu Huncwotów. Jednak wciąż nie odwracał wzroku od okna w wyrazie głębokiej kontemplacji.

          Czwórka naczelnych rozrabiaków wyraźnie dziwiła się jego opanowaniu, jednak po spędzeniu pięciu, a niedługo sześciu lat w Hogwarcie, byli już do tego przyzwyczajeni. Co nie zmienia faktu, że Dumbledore zamiast robić coś w sprawie pojawienia się dementorów na terenie szkoły, po prostu siedział.

          - Macie dwutygodniowy szlaban i minus dwadzieścia punktów od każdego…

          - Ale nie ma z czego odejmować, pani profesor – inteligentnie zauważył Remus.

          - W takim razie trzytygodniowy szlaban! – warknęła, skutecznie ukrywając zmieszanie.

          - Rogasiu, chyba ustanowiliśmy rekord – szepnął konspiracyjnie Black do przyjaciela.

          - Black! Nie myśl, że nie słyszę!

          Syriusz otworzył buzię jakby chciał coś powiedzieć, jednak po chwili można było u niego zauważyć wyraźną kontorsję, kiedy Remus wbił mu łokieć w żebra. Wąchacz rzucił mordercze spojrzenie swojemu przyjacielowi, na co ten odpowiedział bladym uśmiechem.

          - Panie dyrektorze, czemu dementorzy się tu pojawili? – spytał zaniepokojony James, z powagą wpatrując się w zamyśloną twarz Albusa.

          Staruszek pokręcił głową, wstając. Przez chwilę wahał się jakby chciał coś powiedzieć, w końcu jednak zrezygnował. Doszedł do wniosku, że najpierw musi sam to sprawdzić. Poza tym, spojrzał kątem okna na zniecierpliwionych Huncwotów, oni są za młodzi, za mężni i z pewnością będę chcieli działać. A on nie może do tego dopuścić, przynajmniej na razie. Poczeka. Tak, to najrozsądniejszy wybór. Widzi to w oczach Minerwy.

          - Wracajcie na lekcje, chłopcy – rozkazał im, splatając dłonie za plecami.

          - Ale… - zaczął Syriusz, ignorując nieprzychylne spojrzenie McGonnagal.

          - Black, słyszeliście. Na lekcje! – warknęła nauczycielka, mrużąc oczy.

          Lupin westchnął, po czym z niechęcią popchnął swoich przyjaciół w kierunku wyjścia. James zacisnął pięści, tak samo jak Syriusz, ociągając się. Jednak na niewiele się to zdało, ponieważ już po chwili stali za drzwiami.

          - Co za szczyt bezczelność! Jak tak można wywalić na zbity pysk Wielkiego Panicza Łapę? – spytał teatralnie zbolałym głosem Black, spuszczając głowę. Nieporadnie wyskoczył na korytarz, gdzie poczekał na swoich przyjaciół.

          - Syriuszu, to nie są żarty. Coś się dzieje – skarcił go Remus, wyjmując z torby cztery plany lekcji. Trzy rozdał swoim przyjaciołom. – Chodźcie, zaraz będziemy mieć…hm…Historię Magii.

          - Masz rację, Lunatyku. Zastanowimy się na lekcji – odparł James, kiwając głową.

          - A więc kierunek… ee, klasa od Historii Magii? – bardziej spytał niż stwierdził Syriusz.

          - A gdzie indziej mamy mieć takową lekcję? – spytał retorycznie Pettigrew, przyglądając się chłopakowi z lekkim uśmiechem.

          - Ty już się lepiej nie wymądrzaj.

          - Zamknijcie się! – syknął Lupin, ruszając.

          James podniósł delikatnie kąciki warg do góry, spoglądając na trzech Huncwotów, którzy z niemrawymi minami kierowali się w stronę klasy. Czarnowłosy zerknął z mieszaniną uczuć na kamienną Chimerę, pilnującą gabinetu dyrektora. Intuicja podpowiadała mu, że musi być czujny, ponieważ nigdy nie wiadomo, co może się stać. Wcisnął dłonie w kieszenie szaty, wlokąc się za przyjaciółmi.

          Allison rozejrzała się w poszukiwaniu swojej najlepszej przyjaciółki bądź Huncwotów, jednak nikogo takiego nie było w zasięgu jej wzroku. Westchnęła i zajęła się kurczakiem. Kątem oka zobaczyła Marka Dennisona, siedemnastoletniego Krukona, z którym ostatnio się spotkała. Podniosła głowę, widząc, że chłopak zmierza w jej stronę. Uśmiechnęła się lekko.

          - Witam, piękną panią – przywitał się szarmancko.

          Przegryzła dolną wargę.

          - Witam, mojego drogiego amanta – zaśmiała się lekko, widząc jego nieco zaskoczoną minę.

          Mark podniósł brwi do góry w wyrazie uprzejmego rozbawienia. Allison oparła podbródek na dłoniach, czekając na jego ruch. Uważnie, po raz kolejny otaksowała go zainteresowanym wzrokiem. Dennis był naprawdę wysokim i szczupłym chłopakiem, a czarne włosy podwijające się nad kołnierzykiem, tak samo jak ciemne oczy, dodawały mu uroku. Jednak nie to przyciągało do niego dziewczyny. Tu raczej chodziło o jego wewnętrzne ja. Chłopak mógł się pochwalić naprawdę niezwykłą charyzmą.

          - Niewiasta raczy wybaczyć, że taki amant jak ja, przeszkadza panience w konsumpcji wybornego pożywienia – zrobił krótką pauzę – ale mam na to wytłumaczenie.

          - A więc słucham, wielmożny panie – zachęciła go dwornie dziewczyna.

          - Czy ty, moja droga cnotko, chciałabyś dziś wieczorem wyruszyć ze mną na schadzkę przy zachodzie słońca? – spytał, uśmiechając się zawadiacko. Dolna warga mu drgnęła jakby to był znak, że za chwilę wybuchnie niekontrolowanym śmiechem.

          - Oczywiście, ale teraz pan wybaczy. Przybyli moi towarzysze od siedmiu boleści – odparła, wskazując delikatnym ruchem dłoni na czwórkę chłopaków.

          Brunet ostentacyjnie się pokłonił i odszedł. Huncwoci opadli naprzeciwko Allison, łakomo spoglądając na jedzenie.

          - Co za szopkę odstawiał ten pajac? – spytał nagle Syriusz, po kryjomu spoglądając z nienawiścią na Krukona.

          Każdy, nawet ten najmniej doinformowany uczeń Hogwartu, czy pierwszoklasista, wiedział, że Black i Dennis dla ogólnego bezpieczeństwa nie powinni przebywać w tym samym towarzystwie. Ta wielka, bezdenna przepaść pomiędzy nimi powstała w czwartej klasie, kiedy powstały grupy dziewcząt. Jedna z nich obstawała za Gryfonem, druga zaś za Krukonem. Obaj nieświadomie przyjęli rywalizację za priorytet i właściwie nikt nie był w stanie ich pogodzić.

          - To, że ty jesteś debilem, idiotą, kretynem i wszystkimi innymi synonimami tych słów, nie oznacza, że reszta otaczających cię ludzi jest taka sama – warknęła, ściskając widelec. – I nie twoja sprawa, czego on chciał. Teraz powinnam was spytać, co wyście odwalili dziś rano? – Spojrzała na każdego wyczekująco.

          Syriusz z donośnym hukiem odstawił kielich, przez co wylało się z niego trochę soku dyniowego. Zmierzył się z Allison morderczymi spojrzeniami, a było to niebywale niecodzienne zdarzenie, ponieważ wiadomo, że z tej dwójki tylko panna Blake była wrogo nastawiona do Blacka, który co jakiś czas z nią flirtował.

          - A gdzie podziało się grzeczne dzień dobry, albo choćby cześć, jak wam mija dzień? – James wyszczerzył się, nakładając sobie zapiekanki.

          - Spytaj się Lily – odpowiedziała, nawet na niego nie spoglądając.

          - Jeśli nikt nie ma nic przeciwko, to zaraz zmażę ten uśmieszek z jej buźki – syknął Black, spoglądając z mieszaniną uczuć na dziewczynę.

          - Proszę… - zaczęła Allison, jednak przerwał im Remus.

          - Możecie się uspokoić? Chciałbym spokojnie coś zjeść.

          I poskutkowało. Przez kilka minut nikt się nie odzywał. Utknęli pośród własnych myśli. Powoli przeżuwali jedzenie, każdy w innym świecie. Nawet nie zauważyli, że kogoś może brakować…

          Rudowłosa dziewczyna, oddychając głęboko, oparła się o zimną ścianę w lochach. Była sama, a dookoła brakowało jakiejkolwiek żywej, czy też nieżywej duszy. A przynajmniej mogłoby się tak wydawać. Lily wiedziała swoje. Przymknęła na chwilę powieki i policzyła do dziesięciu, a kiedy tak się stało – wychyliła się zza rogu. Ciemność.

          Nie wiedziała, czemu to robi, kiedy równie dobrze mogłaby siedzieć w Wielkiej Sali, jeść obiad i prawić wykład Huncwotom na temat dobrego zachowania. Prychnęła. I tak to by nic nie dało. Usłyszała przytłumione szepty, dobiegające z przeciwległego korytarza. Powoli ruszyła w tamtą stronę, starając się zachować spokój. Jeden fałszywy ruch i można by rzec, że po niej.

          Robiło się coraz mroczniej i zimniej, jednak ona nie zwracała na to uwagi, wsłuchana w szepty i przyśpieszone bicie swojego serca. Przegryzła wargę, przylegając do ściany. Stąd słyszała doskonale.

          -… potrzebujemy jak najwięcej zwolenników. Czarny Pan rośnie w siłę, ale nas samych jest za mało.

          - A co z Travisem? Robertsonem? – spytał jakiś głos, którego Lily nie potrafiła rozpoznać.

          - Ci Krukoni? Rozmawiałem z nimi ostatnio i naprawdę dziwię się, czemu nie trafili do Slytherinu.

          - To pogadaj z nimi jeszcze raz. Niedługo będzie kolejne spotkanie. Gdzie jest Snape?

          Rudowłosa drgnęła, słysząc nazwisko swojego byłego przyjaciela. Nadal czuła ten żal, który ściskał jej serce. Kochała go jak brata, a on tak po prostu nazwał ją szlamą. Obiecał, że ich przyjaźń będzie wieczna, a jednak złamał daną obietnicę i przyłączył się do… Przełknęła ślinę i zamrugała parokrotnie powiekami, aby powstrzymać napływające łzy. 

          - Zajmuje się Eliksirem Maskującym. Jakiś jego wynalazek… zresztą nie wiem – burknął jeden z nich.

          - Dobra, koniec. Pogadamy, jak Snape załatwi ten eliksir, a ty rozmówisz się z Krukonami.

          Usłyszała kroki, które z każdą kolejną sekundą cichły, aż w końcu Lily już naprawdę została sama. Zsunęła się po ścianie i podkuliła nogi, obejmując je ramionami. Choć klatka piersiowa podnosiła się i opadała równomiernie, serce nie przestawało bić z zawrotną prędkością, a krew dudniła w uszach. Zielone oczy zaszkliły się łzami, które po chwili zaczęły spływać po rumianych policzkach, aby na koniec zniknąć w materiale szaty.

          Pociągnęła nosem i otarła oczy, kiedy usłyszała głos profesora Slughorna, który teraz zapewne miał lekcje z piątoklasistami. Musi się pozbierać, życie trwa dalej. Przynajmniej na razie…

          Szybko przeprosiła jakąś młodszą dziewczynę, kiedy niechcący ją potrąciła, po czym wspięła się po schodach, które prowadziły do Wieży Gryffindoru. Automatycznie podała hasło Grubej Damie (Chorbotek), jednak nic się nie stało. Lily ściągnęła brwi, z zaskoczeniem przyglądając się portretowi. Kobieta, która od niepamiętnych czasów pilnowała wejścia do Pokoju Wspólnego Gryfonów, teraz flirtowała z Sir Frederickiem, przysłowiowym rycerzem w lśniącej zbroi. Rudowłosa, przegryzła wargę, powstrzymując śmiech, po czym znacząco odchrząknęła i jeszcze raz podała hasło. Tym razem odsłoniła się dziura, jednak Gruba Dama nawet na nią nie spojrzała. Evans przewróciła oczami i już w nieco lepszym humorze wkroczyła do pomieszczenia.

          Nie zdziwiła się, widząc panujący tu rozgardiasz. Omiotła wzrokiem kilka grupek, które siedząc w kącie, szeptały o czymś. Zapewne miało to związek z dementorami, którzy dzisiejszego ranka pojawili się nad Zakazanym Lasem. Sama zapomniała o tym po podsłuchaniu rozmowy Ślizgonów, jednak teraz znowu zaczęła się nad tym zastanawiać.

          Jej zielone oczy szybko zauważyły dwójkę Huncwotów, którzy siedząc przy oknie, zaciekle o czymś dyskutowali. Westchnęła, ruszając w ich stronę. W miarę, jak się zbliżała, udawało jej się wychwycić strzępki rozmów.

          - … Dumbledore coś ukrywa… - twierdził James, marszcząc czoło.

          - Wiem, a zważając na to, że… - Syriusz urwał w połowie zdania, widząc zbliżającą się dziewczynę. – Cześć, Lily! Gdzieś ty nam zniknęła na pół dnia?

          - Nie uwierzę, jeśli powiesz, że się o mnie martwiłeś – odparła, stając nad nimi. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, po czym przyjrzała się każdemu uważnie.

          - A jeśli zamiast mnie powie to Rogaś, uwierzysz? – spytał, puszczając jej oko.

          Burknęła coś niezrozumiałego pod nosem, a James doszedł do wniosku, że dziewczyna toczy właśnie wewnętrzną walkę, która ma rozstrzygnąć czy Black wyląduje w Mungu, czy na podłodze. Po chwili jednak, kiedy Lily nic nie zrobiła Łapie, wyraził swoje zdumienie w postaci nieartykułowanego dźwięku, co było zbliżone do odgłosu wydawanego przez jelenia.

          Syriusz parsknął, spoglądając z rozbawieniem na przyjaciela.

          - Wiesz, że takie odgłosy wydają jelenie w okresie godowym? – Black roześmiał się na widok rozdrażnionej miny przyjaciela.

          - Możecie ten temat rozwinąć i skończyć, kiedy mnie już tu nie będzie? Naprawdę nie chcę słuchać o tym, co łosie jeszcze robią podczas godów – mruknęła zdegustowana Lily.

          - Nie łosie! Jelenie! J-e-l-e-n-i-e – przeliterował jej Potter.

          - A co za różnica? – Evans machnęła lekceważąco ręką.

          - Du… - zaczął James, jednak rudowłosa uciszyła go, dłonią zatykając mu usta.

          - Zamknij się z łaski swojej – warknęła i szybko zabrała rękę, nie zwracając uwagi na zaskoczonego Jamesa. -  No więc, możecie mi wytłumaczyć, co wydarzyło się dzisiejszego ranka?

          - To długa i bardzo nudna historia. – Syriusz wzruszył ramionami.

          - Nie szkodzi, mam czas.

          Lily przeszyła wzrokiem Jamesa, czując, że więcej dowie się od niego niżeli od drugiego Huncwota, który w tej właśnie chwili szczerzył się do Rosie Capp.

          - Chcieliśmy zemścić się na Ślizgonach, więc Łapcia znalazł ciekawy przepis na Eliksir Klejący. A że były wakacje i nie chcieliśmy zawracać głowy Luniaczkowi, który i tak miał już dużo do roboty, sami zaczęliśmy go robić. Tyle że, chcieliśmy go trochę wzmocnić, więc…

          - Więc, dodaliśmy trochę więcej składników, jakieś zamieniliśmy lub usunęliśmy i takim sposobem wyszedł eliksir idealny! – Black klasnął w dłonie.

          - A antidotum? – spytała Lily, chcąc się utwierdzić w swoich podejrzeniach.

          - Antidotum? Widzisz, Lily, tu wystąpiła mała luka w naszym idealnym planie – oświadczył James, czochrając sobie włosy.

 ՑՖՔ

Za wszelkie błędy naprawdę przepraszam, ale rozdział wciąż jest sprawdzany.

Hm, i tak się zastanawiałam, czy on przypadkiem nie jest za długi? ;p

Jak pewno już zauważyliście, zmieniłam adres... a może raczej - założyłam nowe konto i bloga. Czemu? Bo jestem taka mądra, że zapomniałam nie tyle, co hasła, ale także sam e-mail... eh.

Poza tym, powstała nowa podstrona Historia Magii i chciałabym, abyście tam zajrzeli. To, co tam znajdziecie może i nie jest doskonałe, ale nie chciało mi się opisywać - przyznam się szczerze ;D.

Ah, no i uzupełniłam zakładkę Myśloodsiewnia. To znaczy, ona będzie cały czas uzupełniana, ale już pojawił się pierwszy tekst, do którego ja mam mieszane uczucia.

Pozdrawiam i do napisania!