Rozdział 5 - Męska decyzja

[Pohukiwanie sów]

        Podśpiewując pod nosem, szedł w kierunku Wieży Gryffindoru. Mijając uczniów, witał się z nimi i posyłał szerokie uśmiechy. Będąc we wspaniałym humorze, był zdania, że nikt go nie zepsuje. Nawet ktoś taki jak Smarkerus, który właśnie przeszedł obok niego. Idąc z nosem w książce, nawet nie zauważył Huncwota, co było wielkim błędem. Czarnowłosy, korzystając z okazji, wyjął różdżkę i machnął nią krótko, przez co niczego nieświadomy Ślizgon przewrócił się.

          Gryfon zaśmiał się, patrząc na zdezorientowanego Ślizgona z wyższością. Skręcił w prawo i szybko wbiegł po schodach. Podał hasło Grubej Damie i wszedł do Pokoju Wspólnego. Rozejrzał się z zaciekawieniem, jednak nie dostrzegając swoich kumpli, raźnym krokiem ruszył ku schodom prowadzącym do dormitorium chłopców.

          - Witajcie, piękne dziewice! – krzyknął dziarsko od progu, po czym nogą zatrzasnął drzwi. – No dobra… może nie takie piękne – dodał po chwili, patrząc się prosto na Jamesa.

          - Ej! – Zrobił oburzoną minę, a następnie chwycił książkę i z całej siły zamachnął się. Wolumin przeleciał dosłownie kilka centymetrów obok głowy Łapy i walnął w drzwi.

          - Widzę, że humor ci dopisuje, Łapo – rzucił rozbawiony Lunatyk, podnosząc się do pozycji siedzącej.

          - W końcu wszystko się układa! – odparł, padając na swoje łóżko. – Chwila – zmarszczył czoło – a ty nie w bibliotece, Lunio?

          - Ja już swoje lekcje odrobiłem. – Wzruszył ramionami, po czym przeniósł spojrzenie na Pottera, który z błogim uśmiechem spoglądał za okno. – U ciebie, Rogaczu, też się wszystko układa?

          - Taaak, nareszcie – wymamrotał. – Trzeba to uczcić! – krzyknął, wyrzucając ręce do góry, po czym wstał i schylił się, aby znaleźć Ognistą Whisky. – Łapciu, gadałeś z Allison? – zagadnął z uprzejmym zaciekawieniem.

          - Jasne. Doszliśmy do swego rodzaju zgody…

          - Na jak długo? – spytał niewinnie Remus, podnosząc brwi do góry.

          - Aaa, to się zobaczy – odpowiedział Syriusz, pokazując Lupinowi język.

          - Czy ktoś widział tą Whisky?! – zirytował się James, kiedy cały w kurzu wyszedł spod łóżka. – Bo poza kilkoma stanikami, resztkami jedzenia i jedną pończochą nic nie znalazłem.

          - Skąd te staniki i pończocha? – zdziwił się Peter, który przed chwilą wszedł do dormitorium.

          - Nie wiem, pytaj się Syriusza! To on sprowadzał do naszego dormitorium panienki – burknął okularnik, buszując w swoim kufrze.

          - To były bardzo zwinne panienki - zaświergotał Black, przypominając sobie tamte chwile. – I jak, znalazłeś Ognistą, kochasiu?

          - By znalazł, gdyby szukał w dobrym miejscu – powiedział Pettigrew tonem znawcy, otwierając szafę i wyciągając z niej butelkę. – Schowałeś ją tam od razu po przyjeździe do Hogwartu.

          - No tak! – Rozczochraniec walnął się w czoło. – Dzięki, Peter.

          Syriusz szybko znalazł cztery kieliszki i razem z Peterem usiedli obok Jamesa. Spojrzeli wyczekująco na Lupina, który niepoprawnie udając pełną ignorancję, rozglądał się po całym pokoju.

          - Lunio, nasz kochany kujonku, chyba nie zamierzasz nas zawieść? – spytał nienaturalnie przesłodzonym głosem Potter, uśmiechając się od ucha do ucha.

          - Rogasiu, z nim trzeba krótko i konsekwentnie – pouczył go Syriusz, po czym przyjął poważny wyraz twarzy i zmrużył oczy. – Lupin, męska decyzja. Jesteś Huncwotem z jajami, czy nie?

          Urażony wilkołak natychmiast na niego spojrzał. Przez chwilę było widać, że się waha, lecz w końcu gwałtownie wstał, podszedł do nich i przejął butelkę. Otworzył ją szybko i nie bacząc na ogromne zdziwienie przyjaciół, zaczął pić z gwintu. Reszta Huncwotów zupełnie się tego nie spodziewała, przez co nie byli w stanie wykonać jakiegokolwiek ruchu. Dopiero, kiedy butelka została w pełni opróżniona, a Lupin zachwiał się niebezpiecznie, Syriusz przetarł oczy, aby sprawdzić, czy to nie jest sen.

          - To była nasza ostatnia butelka – odparł płaczliwym głosem James, załamując ręce.

          Uważnie przesuwała wzrokiem od akapitu do akapitu, a z każdą kolejną literką jej uśmiech się powiększał. W zielonych oczach entuzjastycznie zatańczyły radosne ogniki. Idąca obok niej blondynka, spojrzała na przyjaciółkę zaciekawiona i jednocześnie zniecierpliwiona. W końcu nie wytrzymała i zajrzała rudowłosej przez ramię. Szybko przeczytała niedługą informację, a następnie podskoczyła z frenetycznym piskiem.

          - Może pójdziemy z Huncwotami, co ty na to? – spytała dziarsko Allison, już układając sobie w głowie plan, według którego obejdą Hogsmeade.

          Lily przyjrzała się podejrzliwie Blake, marszcząc nos.

          - Ale… przecież nie gadasz z Blackiem od ponad pół miesiąca. Jak ty sobie wyobrażasz pójście z ich bandą na kremowe piwo do Trzech Mioteł? – zapytała sceptycznie, poprawiając ramiączko torby.

          - Och, zapomniałam ci powiedzieć – odparła cicho, przegryzając dolną wargę. Uśmiechnęła się przepraszająco do rudowłosej, po czym wzięła głęboki wdech…

          Wywróciła oczami, kiedy usłyszała swoje nazwisko. Westchnęła zrezygnowana i zatrzymała się, po czym spojrzała na niego z obojętnością. Chłopak z dziwnym grymasem zatrzymał się niecały metr dalej. Szata zsunęła się lekko z jego lewego ramienia, jednak nie zwrócił na to uwagi. Oboje patrzyli na siebie z napięciem, nie mogąc zacząć rozmowy.

          Nieznacznie przełknęła ślinę, a prawą dłoń zacisnęła na brązowym ramiączku torby. Zaczęła się niecierpliwić, a cisza, jaka zapadła pomiędzy nimi, z każdą kolejną sekundą ciążyła jej coraz bardziej. Niemal słyszała w głowie tykający zegar, który odmierzał minuty. Przypomniało jej się zdarzenie sprzed kilkunastu dni, jednak było jakby zamazane. Dobrze wiedziała, że lada chwila cała złość z niej ujdzie niczym powietrze z balonu. Za szybko wybaczała, za łatwo dało ją się wyprowadzić z równowagi.

          Ale czy pół miesiąca to tak krótko?

          - Mam zdecydowanie za miękkie serce – westchnęła w końcu, uważnie przyglądając się jego twarzy. Gościł na niej blady uśmiech.

          - I niewyparzony język – dodał, kręcąc głową.

          Podniosła brwi do góry, zastanawiając się na słowami, które miała teraz wypowiedzieć. Osądziła go niesprawiedliwie pod wpływem złości i przez to była mu coś winna.

          Ty mnie przepraszasz i myślisz, że te puste słowo wszystko pozamiata? – rozbrzmiały w głowie jej własne słowa. Były tak strasznie przesiąknięte jadem i chłodem, a jednocześnie dało się w nich wyczuć nutkę zawodu. Wzdrygnęła się.

          - Czemu to zrobiłeś? – zadała pytanie, które ciążyło jej już dobre dwa tygodnie.

          Zmarszczył czoło, z początku nie zrozumiał, jednak, kiedy sens jej słów dotarł do niego, zmieszał się.

          - Allison – zaczął niepewnie.

          On był niepewny! Syriusz Black! Kto by pomyślał? Uśmiechnęła się w duchu, ale czekała na to, co powie dalej.

          - Nie wiem – dokończył, a widząc niezadowoloną minę dziewczyny, dodał. – Serio, nie wiem, co mną wtedy kierowało. Może chciałem ci dopiec? – Uśmiechnął się pod nosem.

          - Przepraszam – powiedziała szybko, po czym spuściła głowę. Serce zaczęło jej szybciej bić.

          - C-co? – zdziwił się.

          - Za to, że porównałam cię do twojej rodziny. Nie powinnam, tym jesteś inny… - wyjaśniła, przenosząc wzrok na ścianę, a potem na niego.

          - Jesteśmy kwita, kwiatuszku – rzucił zawadiacko, po czym uśmiechnął się w iście syriuszowski sposób.

          - Za tego kwiatuszka możesz dostać – warknęła.

          Zapadła prowizoryczna cisza, po której oboje wybuchli raptownym śmiechem.

          - Rozejm? – spytał, wyciągając do niej dłoń.

          Pokiwała gorliwie głową i uścisnęła ją.

          - Rozejm – potwierdziła, uśmiechając się z ulgą.

          - I ty zapomniałaś mi o tym powiedzieć?! – Lily spojrzała na Blake z niedowierzaniem.

          - No bo nie chciałam ci przerywać. Tak śmiesznie narzekałaś na wszystkich nauczycieli po kolei, a to u ciebie rzadkość – wytłumaczyła z niewinnością.

          Evans spojrzała wymownie w sufit, ale momentalnie na jej twarz wpłynął szeroki uśmiech.

          - Ostatnio było nudno – wymamrotała po chwili blondynka. – To znaczy dzisiaj i wczoraj. Coś ty zrobiła Huncwotom? – spytała oskarżycielsko, wspinając się po schodach do Wieży Gryffindoru.

          - Ja? Czemu od razu ja?

          - No wiesz. W końcu jesteś Lily Evans – wyjaśniła.

          Rudowłosa prychnęła, po czym podała hasło Grubej Damie i weszły do Pokoju Wspólnego. Pomimo panującego tu rozgardiaszu, dało się usłyszeć jakieś krzyki i podejrzane hałasy. Dobiegały z dormitorium chłopców. Dziewczyny rzuciły sobie porozumiewawcze spojrzenie.

          - Wspominałaś coś o nudzie? – spytała retorycznie Lily.

          Słońce już dawno zniknęło za widnokręgiem, kiedy przez hogwardzką bramę przeszedł starszy mężczyzna. Biała broda sięgała mu klatki piersiowej, a granatowa szata powiewała za nim. Spojrzał w niebo, a jego wzrok zdradził, że czegoś się obawia. Jednak jego twarz wciąż pozostawała niewzruszona. Do momentu, w którym nie zobaczył idącej ku niemu Minerwy. Uśmiechnął się lekko, a na czole pojawiły się kolejne zmarszczki.

          Kobieta wyglądała na zdenerwowaną, a zmrużone oczy potwierdzały ten stan. Ale kiedy nauczycielka stanęła naprzeciwko Dumbledore’a, można było dostrzec w jej oczach także zmartwienie. McGonnagal nerwowo poprawiła tiarę.

          - Albusie? – spytała, spoglądając na niego z wyczekiwaniem.

          - Tak, jak myślałem. To nie mogli być dementorzy, bo Voldemort nie jest jeszcze w stanie nad nimi zapanować… - westchnął. – To musiała być jakaś iluzja, może nawet mara – dodał, zastanawiając się nad czymś.   

          - Jeszcze? – powtórzyła jego słowo, nie zwracając uwagi na resztę.

          - Niestety, Minerwo. Z każdym kolejnym dniem, Tom rośnie w siłę. Ma coraz więcej popleczników.

          - Albusie, co my zrobimy? – spytała słabym głosem, lecz nie dostała odpowiedzi.

          Dyrektor westchnął i spojrzał na blady księżyc w kształcie sierpa.

ՑՖՔ

Uf, nareszcie dodałam ten rozdział! ;D Za wszelakie błędy przepraszam i jeśli takowe się pojawią (a na pewno), proszę o wytknięcie mi ich. Będę niezmiernie wdzięczna ^^.

Co do rozdziału 6... muszę Wam się przyznać, że jeszcze go nie napisałam. Co prawda mam plan w głowie, ale weny troszkę brakuje. Oczywiście, zwalam wszystko na szkołę! Boże, nauczyciele chyba powariowali. Czy oni już zapomnieli, jak sami byli uczniami, dziećmi?

Tak więc, kolejny rozdział może pojawić się trochę później, aczkolwiek może uda mi się go napisać w ciągu następnych dziesięciu dni ;).

Poza tym, zapraszam Was na mojego nowego bloga. Tym razem akcja ma miejsce w czasach Harry'ego. Główna bohaterka jest wymyślona przeze mnie, lecz mimo to - mam nadzieję, że się Wam spodoba ^^. 

->> Skra Życia

Pozdrawiam i życzę udanego tygodnia w szkole! ;p